Jerzy Kupczyk i rzeźby w drewnie

       Jerzy Kupczyk urodził się w Ostrzeszowie i tam w roku 1955 ukończył siedmioklasową Szkołę Podstawową nr 2, następnie podjął naukę w Korpusie Kadetów w Warszawie. Przez kolejne 25 lat służył w Kielcach, w Warszawie i w Żaganiu, gdzie mieszka do dziś. Był saperem, minerem, płetwonurkiem i zwiadowcą.

            

Kapela, 1976

Już w wojsku prowadził zajęcia plastyczne z żołnierzami służby zasadniczej, w wojsku też ukończył studia pedagogiczne w Zielonej Górze na kierunku plastyka. Rzeźbił w tym czasie niewiele, ale wysłał swoje rzeźby na wystawę po raz pierwszy w roku 1972 i otrzymał II nagrodę,  a w roku 1973 na wystawie „Wojsko Polskie w rzeźbie” w Pałacu Kultury w Poznaniu zdobył I nagrodę. Był to przegląd dziejów Polski od czasów Mieszka I po współczesność. Wyrzeźbione przez niego postacie były polichromowe, kolorowe i miały ok. 50 cm wysokości. Ze swoimi pracami brał udział w szeregu wystaw m.in. w Poznaniu, Wrocławiu, Warszawie, Krakowie, Gdańsku. Po kilku nowych sukcesach musiał dokonać wyboru pomiędzy plastyką a rzeźbą. Wybrał rzeźbę i oddał się jej całkowicie. W Żaganiu przez 10 lat prowadził zajęcia z dziećmi w Społecznym Ognisku Artystycznym, a w Żagańskim Pałacu Kultury otrzymał do dyspozycji pracownię, co pozwoliło mu utworzyć autorską galerię rzeźb. Z inicjatywy ówczesnego dyrektora ŻPK, Adama Stawczyka, zaczął, w nawiązaniu do pałacowych maszkaronów, rzeźbić diabły i tak powstała Galeria Dobrego Diabła.

                        

W pracowni w Żagańskim Pałacu Kultury, 1986 r.

         

 Kuźnia, płaskorzeźba, wym. 1,5 m x 1 m, 1990 r.

        

 Figurki wykonane na zamówienie w roku 1998 stanowiły Nagrodę Wojewody w turystyce

Diabły Jerzego Kupczyka znajdują się w kolekcji największego zbieracza diabłów w Polsce Wiktoryna Grąbczewskiego w Warszawie, a wraz z innymi rzeźbami w Muzeum Etnograficznym w Ochli, w Żaganiu, Żarach Zielonej Górze i innych miejscowościach, zdobią wiele miejsc rodzinnego miasta artysty, Ostrzeszowa. Drewniane figurki żagańskiego rzeźbiarza rozsiane są dzisiaj nie tylko po całym kraju, ale po całym świecie. Przez całe lata wywędrowały do Stanów Zjednoczonych, Francji, Włoch, na Gibraltar, Australii i innych krajów. 

            

800 lat miasta Żagania, 2002, w Żaganiu

            

 Latarnik, w Ostrzeszowie, 1998

Jerzy Kupczyk cały czas pozostaje wierny drewnu, które uważa za bardzo szlachetny materiał, który najpierw żyje, rośnie, wydaje owoce, a po ścięciu, w rzeźbie otrzymuje drugie życie. Rzeźby małe wykonuje w drewnie lipowym, natomiast do rzeźb dużych plenerowych wykorzystuje najczęściej topolę. Zanim wypracował swój własny styl, podglądał jakimi narzędziami pracują artyści ludowi, czym barwią drewno. W swoich pracach dąży do prostoty i zachowania harmonii. Nie uważa się za twórcę ludowego, raczej za tworzącego w stylu folk.

            

             

               Kapliczka z Chrystusem frasobliwym

             

   Sowa, 2012, wykonana dla MBP w Żaganiu z okazji obchodów 65 lecia

      

                                                                                       W pracowni   (Foto: Jan Mazur)

       

      Niedźwiedź Wojtek, 

adoptowany przez żołnierzy 22 Kompanii Zaopatrywania Artylerii w 2 Korpusie Polskim dowodzonym przez gen. Władysława Andersa, którego pomnik stoi na skwerze przy Pl. Słowiańskim w centrum Żagania

      

 Anioły

      

                                                                                                       Pinokio

     

         (Foto: Jan Mazur)

      

           Jerzy Kupczyk oprowadza po Galerii Dobrego Diabła  (Autor filmu: Jan Mazur)

(Zdjęcia pochodzą ze zbiorów Jerzego Kupczyka, Jana Mazura i Biblioteki)