Henri Beyle (Stendhal)

23 stycznia 2013 r. minęła 230 rocznica urodzin Stendhala, a 10 czerwca przypadnie 200 rocznica jego przybycia do naszego miasta.

Henri Beyle (Stendhal) , francuski pisarz romantyk i prekursor realizmu w literaturze, urodził się w Grenoble 23.01.1783 r. jako trzecie dziecko w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Miał jeszcze dwie starsze siostry, ze starszą z nich, Pauliną łączyły go szczególnie bliskie więzy. Był uzdolniony matematycznie i w roku 1799 chciał studiować na Politechnice w Paryżu, ale został zatrudniony w Ministerstwie Wojny, a rok później wstąpił do armii Napoleona walczącej we Włoszech. W 1801 wrócił do Paryża i podjął pierwsze próby twórczości literackiej. W 1805 roku, zakochany w Melanie Guilbert, otworzył słabo prosperujący sklep. Trudna sytuacja finansowa zmusiła go do powrotu do wojska. W 1812 roku, zachwycony włoską kulturą rozpoczął pracę nad Historią malarstwa we Włoszech.

10 czerwca 1813 roku przybył do Żagania w charakterze intendenta armii napoleońskiej. Zamieszkał prawdopodobnie w pałacyku, w którym kiedyś mieściła się siedziba administracji książęcej, po II wojnie światowej Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, a obecnie Sąd Rejonowy. Czas wolny spędzał na pisaniu korespondencji i dziennika, w którym opisał najbardziej wpływowych wówczas mieszkańców miasta. Wędrował po okolicy i czytał korzystając ze zbiorów biblioteki książęcej. Uwielbiał muzykę, więc pożyczył pianino, na którym miejscowy nauczyciel grywał dla niego utwory Mozarta.

Mieszkańców miasta i okolic od wiosny 1813 roku nękała tzw. gorączka nerwowa, na którą zmarło również wielu żołnierzy napoleońskich. Symptomy tej choroby wystąpiły również u Stendhala. Kiedy jednak pokonał chorobę i poczuł się lepiej, wyjechał z Żagania 27 lipca i nigdy już nie wrócił. Jego pobyt okazał się jednym z pierwszych faktów wiążących miasto z wolnomularstwem, bowiem od sierpnia 1806 roku Stendhal był inicjowany w Paryżu jako wolnomularz do loży Wielkiego Wschodu Francji "Karolina".

W roku 1819 we Włoszech, pod wpływem nieodwzajemnionej miłości napisał książkę O miłości. W roku 1821 podejrzany o szpiegostwo opuścił Włochy, a po rewolucji lipcowej w 1830 r. został konsulem francuskim w Trieście. Tam powstała jego najbardziej znana powieść Czerwone i czarne, która w roku 1864 znalazła się na indeksie ksiąg zakazanych. Rząd Austrii był do niego wrogo nastawiony, więc przeniesiono go do Rzymu, gdzie powstała jego jedyna doceniona za życia książka Pustelnia parmeńska (1839).

Stendhal zmarł w samotności i zapomnieniu 23.03.1842 r. w Paryżu. 

Dzieła Stendhala w zasobach Biblioteki: 

Czerwone i czarne

Pustelnia parmeńska

O miłości

Kroniki włoskie

Lucjan Leuwen

Życie Henryka Brulard - powieść autobiograficzna

Pamiętnik egotysty - powieść autobiograficzna

                                                                                                   

(Źródła: http://www.inmf.org/markhamfootsteps.ht ; pl.wikipedia.org ; Hładkiewicz Wiesław, Żagański epizod Stendhala, „Nadodrze” 1979 nr 2, s. 11-12 ; Adamek Katarzyna, Świątek Marian Ryszard, Żagań znany i nieznany)